DÖRT MEVSİM DÜNYA

Her insan eşit doğmaz. Bazı insanlar zengin doğar, bazıları fakir. Bazıları hiç sevilmez, bazıları sevgiden bıkar. Bazıları hep acı çeker, bazıları yarı yolda kalır. Hayat kimseye eşit bakmaz. Her zaman insanı düşürecek, yaralayacak bir konu bulur.

Çok zengin olduğunu düşün. Aniden hastalanıyorsun, sağlığın elinden gidiyor. Ve pufff; her şey bir anda yok oluyor. Evet, belki bir sürü araban, yatın, katın var ama solunum cihazsız, tekerlekli sandalyesiz bir yere çıkamıyorsun, hep birine muhtaçsın. Gözlerinde keder, kalbinde sızı, hep gelenleri gözlüyorsun. Camın kenarında durup, biri çıkıp gelecekmiş de seni kurtaracakmış gibi hissediyorsun ama boş. Gençliğin, eski günlerin gözünün önünden geçerken gözlüğünün camları buğulanıyor. Ağlamıyorsun aslında ama içinde sevinç de yok. Ne yarar sağlıksız zenginlik? Evin de kuş sütü bile var, sen ilaçsız yapamıyorsun, ağzının tadı kaçmış, gözlerinin feri gitmiş. Sanki saatlerce soğukta kalmışsın da tenin o renge dönüşmüş.

Evet, çok zenginsin, çok sağlıklısın. Ama etrafında oturup çıkar ilişkisiz gülebileceğin biri yok. Ağladığında sırtını sıvazlayan, güldüğünde gülen… Efkar çektiğinde efkarına ortak olan yok. Neye yarar ki o zaman yaşamak, gülemedikten, zevk alamadıktan sonra? Bir şey başardığın zaman hevesle başarını anlatıp başarına senden daha çok sevinen biri yoksa neye yarar? Kafanı yastığa her koyduğunda “ahh biri olsa da anlatsam” diyorsan, gözlerin buğulanıyor, peçete getirenin yoksa, içindeki sıkıntıyı çözen yoksa boş.

Her şeyin var ama sevgin yoksa, neye yarar tek kan pompalayan kalp? Neye yarar tek nefes alan akciğer? Bir kedidir belki de sevgili, bir insandır yarin. Bir annedir seni sahiplenen, bir babadır kahraman olan. Her sevgili gelir mi yanına, her şey gider mi birden, her söz kalır mı cidden? Sevgi vermeden sevgi alabilir mi insan? Sevgisiz büyüyen sevgi nedir, sevmek nedir bilir mi?

Belki her şeyin vardır ama senin hayatına hayat katan bir evlat yoktur. Senin canından bir parça olan, senin genlerine sahip bir bebek. Senin koruyup kolladığın, senin sahip çıktığın bir bebek. Hani dışarı çıkarsın, bir sürü insan vardır. Ama senin dikkatini hep minik eller çeker. Senin her şeyin var ama minik elli, sana benzeyen bir bebeğin yoktur, içine oturur bazen acı.

İşte insanı bazen en çok yaralayan nokta, var olduklarının arasında sahip olamadıklarıdır. Aslında dışarıya, çevreye gösterdiğiniz hayatta her şey güllük gülistanlıktır. Ama içimizde kimsenin bilmediği sırlar vardır. Ağaçlar gibi aslında insanoğlu. Dört mevsim yaşamaktadır. İlk doğduğunda her şey çok güzel, cıvıl cıvıl bir ilkbahar gibi. Biraz ilerleyince sular çekilir ama umudun vardır. İstekler hep gerçekleşecekmiş gibi gelir. Sonra anlarsın ki aslında her hayal gerçekleşmez, bir bir içinden gözyaşları eksilir, ağaç yaprakları gibi. Sonra anlarsın ki her şey boştur, saçlarına aklar düşer, ilk karın düştüğü gibi. Ve zamanla eriyip gidersin, bir daha hatırlanmamak üzere. Hayat işte, ne kadar iş yaparsan yap, hayatın ne tarafından bakarsan bak, dikkatini yapamadığın o nokta çeker.

Bu böyledir, hayat her şeyi vermez, lakin her şeyden ders verir.