SU: HAYATIN SESSİZ TANIĞI

Su: Dinginliğin ve temizliğin simgesi… Aynı zamanda yüzyıllardır süren savaşların da nedeni. Sınırları çizen, medeniyetleri var eden, bazen de yok eden o eşsiz madde. Mezopotamya’yı Mezopotamya yapan, bereketin ve yaşamın kaynağı Fırat ve Dicle’yi besleyen su.

Su, bazen duruluğun, berraklığın simgesi olur; bazen de derinliklerinde sayısız sırrı saklayan bir bilinmez. Gidenin ardından dökülür bir tas su, belki yolları açık olsun diye, belki de yokluğun hüznünü suya emanet etmek için. Şairlere mısralar yazdırır, hikâyelere ilham olur. Ateşe derman olur, yangını söndürür; susuz kalan toprağa umut olur, onu yeniden canlandırır. Bedenin ruhu terk ettiği topraklara su dökülür; çünkü su, geçişin, vedanın, devam edişin bir parçasıdır.

Yeni bir hayat başlarken de su vardır. Filizlenen tohumun ilk can suyu, bir bebeğin dünyaya gelişini haber veren rahim suyu, doğanın döngüsünde yaşamı var eden en temel unsur… Bütün dinlerde temizliğin kaynağı kabul edilen su, insanın hem fiziksel hem de ruhsal arınmasının vazgeçilmezidir. Suyun temizleyici gücü kadar, ondan uzak durmanın da bir anlamı vardır. Çünkü su, bazen bir rahmet bazen de bir sınavdır.

Gücün ve kudretin de simgesidir su. Engin denizlerin, coşkun nehirlerin, gürül gürül akan çağlayanların ardında o benzersiz güç yatar. Kimi zaman bir annenin, oğluna bir yudum su içirebilmek için verdiği mücadelede anlam kazanır; kimi zaman da susuzluğa mahkûm edilenlerin çaresizliğinde. Zemzem olur akar, fidanları yeşertir, çöllerde vaha olur, dualara karışır.

Ancak su yalnızca hayat vermez. Bazen yaşamı alır, bazen de tarih boyunca süren savaşların nedeni olur. Sınırlar çizilir, topraklar uğruna kavgalar verilir. Oysa su kimseye ait değildir; doğanın en büyük cömertliğidir.

Beni yaşatan da su, boğan da… Bir yudumda hayat, bir damlada felaket saklıdır onda. İçtiğim her yudumda, yüzüme çarpan her damlada, pencereme vuran her yağmurda onun varlığını hissederim. Gözyaşı olup akar bazen, bazen deniz olup içimize huzur salar. Anne karnındaki suyun içinde gelişen bir varlık olarak, bir insanın hayatı suyla başlar; son anında ise dudaklarını ıslatan yine sudur.

Su, sadece fiziksel bir varlık değil, bir anlatıdır. Zamana yazılmış, tarihe kazınmış, yaşamın her anına sinmiş bir hikâyedir. Ve bu hikâye, her defasında yeniden başlar.