GÖNÜL SEYYAHININ AŞKI

Senin gözlerinde kaybolur oldum,

Meğer uzun zamandır sensizmişim.

O gülüşün ki beni mest eder, çiğ tanme;

Artık parlar oldu bir garip kanayan gönlüm.

Yıldızları gözlerken sönmüştü benliğimin uhûleti,

Saklanır idim gölgelerin ininde.

Seni dua ederdim Rabbime.

Ay ile Güneş’in devrinde, âheste âheste süzülürken gördüm seni.

Sükût ettim gecelerime ay gibi parladığında;

Dudaklarından çıkan her kelime

Dağlar oldu gönlümü, ey sevgili cânan.

Rûhiyetinden üfle benliğime bir perçem aşkından.

Zehirledi beni zamanın esareti.

Geçmiş ziyan ederdi,

Bugün gönlümdeki hezeyanı seyrederdi,

Yarın beklerdi kalbime zuhûr etmeni.

Artık gözler oldum yollarını,

Uyku uğramaz oldu bedbaht gecelerime.

O gülüşün olmadan ayaz girdi gönlüme,

Güneşin dinmez aşkına, ulaşamadığı her sabâ vaktinde.

Yıldızlar izin vermedi bu gece seni görmeme.

Bekledim, belki değer gözlerin gözlerime.

Bir tutam kuru ot kadar haşin yanar,

Umarım yansır lem’ân gönlünden çehreme.

Her gece ölüyorum umudumun son vaktine.

Gözyaşlarım her zerremde parlatsın yıldızları.

Aksın…

Hani bilmiyorum cesaretim var mı o inci gözlerine;

Belki de artık çölündeki sessizliği, elif gibi bitirmeli.