YİTİK YILLARIN SESSİZLİĞİ

Karahindiba sesleri kulaklarımı tırmalıyordu

O gece  durakta o kadar beklememeliydim

Gördüğüm her ışık gözlerimi sarmalıyordu

Keşke  o akşam rakı içmeseydim

Göz bebeğin aklımda turlar atıyordu

Hiçbir zaman bakmamalıydım gözlerine

Güneş bu kadar erken batmıyordu

Doğumunu beklememeliydim dört gözle

Ördüğün o duvarları süslememeliydim

Kendimi kandırmayacaktım bir çift sözle

Bacaklarımda kara sular akmamalıydı sana doğru

Bu karanlıklar beni atmamalıydı sağa sola

Belki de bu aşk gelmemeliydi bana doğru

Keşke aramasaydım seni sora sora

Belki de sıyırmamalıydım kavanozun dibini

böyle olmamalıydı

sessizleşmemeliydim

Sessizlikle bu kadar haşır neşir olmanın lüzumu yoktu

Bir çayırda nehrin sesine dalması gerekir insanın

Gözlerini bu kadar düşünmemem gerekirdi

Sessizliğine bu kadar dalmanın lüzumu yoktu

Gözlerinin derinliklerinden kalbime bir kartal uçar

Çaresiz bir tavşanı alır pençelerinin arasına

Anladımki bu kadar hoplayıp zıplamanın lüzumu yoktu kalbimin

Göklerdeki yıldırımları kıskandırır  gözbebeklerin

Bulutlar biraz kapkaranlık, güneşe kaçıyor güzelliğin

Güneşin elasına sahip olmanın kibirliğinde geziyor

Mavinin her tonuna âşık olmuş gözlerim

Işıltına  yenilip yok oluyorum sonsuzluğunda

Senin için seviyorum gökdenizi

Şu mavilikler  arasında seni arıyordum

Bulut bulut  seni arayıp, senden kaçıyordum

Sensizlikten korkuyordum belki de

Veyahut sessizlikten

Derin bir sensizlikten

İçine çeker beni sessizliğin

İçimdeki boşlukla kaybolurdum

Sesimi duymadan, kaybolan bir yankı gibi

En çokta olmadığın sessizliğin

Ancak gerçeklikten korkuyordum

Yalnız ve sessiz gerçeklikten

Gidebildiğim yere kadar gitmek isterdim

En çokta kuzeye

Kutuplara, kimsesizliğe doğru

Sonra tekrar güneye

Sıcağa değil fırtınalı güneye

Çöllere değil Asya’ya

Bozkırlara, Bozdağlara, Bozçine, Bozgineye

Sonra pişman olup onca yolu geri dönmek isterdim

Pişmanlığımla yok olarak

Sensizlikten kahrolarak

Sessizliğe bağırarak

Gerçekleşip,

yok olup gitmek isterdim

Sensizce ve sonsuzca…