SENLEŞMEK

İzlerin bedenim olmuş ay yüzlü melek,
Bir parçan bende yaşıyor, yaşayacak ben ölene dek.
Yürüdüğüm yollarda sen oluyorum,
Bazen elim, kolum, ayağımsın hissediyorum.
Aynaya baktığımda gördüğüm yansıman,
Anne diye çarpan yüreğimin parıltısı,
Bazen kaybolup görünmezsin,
Ruhum daralır, üzülür arar seni.
Karnında oluşan her hücrem,
Senmiş gibi uyanır her bir güne,
İçimde taşan özlemin var,
Geliyorum taşkınla yüzen nefesle.
“Ben”de seni görmeyi tadınca,
Ansızın oturur düşünceme benzerliğim.
O anda başlar içimde bir yangın,
Ardından bir nefesle gökyüzüne bakarım.
Bir fotoğraf karesinde gördüm seni,
“Sen” değil “ben”dim oradaki.
Gördüğüm “ben” benden içeri,
Yüzüm “sen”ler dolmuş bir deri.
Eskiden benzemezdim bu denli,
Şimdi “sen” olmuş bakışlarım var.
Büyüdükçe sensiyorum, senzeşiyorum,
Büyük bir gururla büyütüyorum seni,
Beni büyüttüğün gibi.