KÖŞELİ EVRENDE SANRILAR

Düşünceler evrenin dört köşesine yayılmış.

Sonsuz boşluğa köşe diyen aklım,

Seni de kendi gibi sanmış.

Yürümüş yoklar sokağında kaldırımlarca,

Bilmemiş ucu nere, bucak nere zannımca,

Yön bilmezlerden yol sormuş,

Uymamış hiçbir tarife, kendi yolunu bulmuş.

Çevirmiş yönünü bilinmeze doğru,

Zaten ne zaman bilse yanlıştı yolu,

Bir ağlayış, bir bekleyiş, korkusuz Anadolu,

Güçlü bir endamla, yıktı sağı solu.

Gökyüzü müydü ağlayan?

Yoksa yağmurun kendisi mi?

İçlenen serçenin çığlıkları mı duyduğum?

Elektriklenen havanın çarpması mı bu sesler?

Bilmiyorum, görmüyorum, duymuyorum seni,

Zaten ne zaman bilsem körelttin kalbimi,

Adıma gökyüzü diyen kaderin de vardır bir bildiği,

Sen yürü, yollar yürüsün, aksın zaman bildiği gibi…

Aslını bilir her kişi, ben de bilirim beni,

Onlar duyar gerçeği, sen sağırsan kime ne,

Görünmezler kaybolur bir gün hududa erince,

Kaybolunca üzülme, bir âlem hiçlikse,

Bin âlem vardır döner, akar nice göklerde.