YAPRAK DÖKÜMÜ

Yaprak dökümü başlar diye

Kırlangıçlar yerleşir bahçeye

Ve adımları ağır ağır

Yorgun bir kışa doğru gider

İnsanın içi büyür yalnızlıkla

Büyür ve büyür bir korkunç kuşağa

Ve güzel şeyler anlatılır

Yağmurdan sonra açan toprak kokusu gibi

Bir kadın bir adam bir ağaç

Gelip geçer bırakır izlerini

Gözlerdeki şaşkınlık kadar

Küçük bir odada bir kız çocuğu

Büyürken anıları içeriden

Gülüşü kadar sessiz ve uzak

Yaprak dökümü başlar diye

Kırlangıçlar yerleşir bahçeye

Ve kavaklar öter başlarında

Görünmez yaradanın elleri

İplik iplik saçları dokur

Ve rüzgâr ağlar bir uçtan bir uca

Neden böyle uçsuz bucaksız

Gökten göğe giden bu yalnızlık

Yaprak dökümü başlar diye

Kırlangıçlar yerleşir bahçeye

Ve kuytu bir yerde durmuş

Gelip geçenlerin ardından bakarım

Beni görenler görmemeli

Yalnızlıkla varlık arasında

Bir köprüydü geceler boyunca

Savrulup gelen sözler gibi

Yüreğimde ağır ağır bir yük gibi

Korkunç yaradanın elleri

İplik iplik saçlarımı dokur

Ve düşerim bir uçtan bir uca

Yaprak dökümü başlar diye

Kırlangıçlar yerleşir bahçeye

Ve sonsuzluk birdenbire görünür

Bir açıdan bir başka açıya

İşte yalnızlık bu kadar yakın

Gözlerindeki şaşkınlık kadar

Sessiz bir kuyunun dibinde

Güneş doğsa bir daha doğar

Yaprak dökümü başlar diye

Kırlangıçlar yerleşir bahçeye

Ve insanın içi büyür yalnızlıkla

Büyür ve büyür bir korkunç kuşağa