USTURA AĞZINDA

Bir ilkbahar akşamında kalmıştım sanki

O gece ne sabah olmayı biliyor

Ne de güneş doğmayı hatırlıyordu

Ufak ufak yağmur yağıyordu

Gökyüzü bahtımdan karaydı

İçimde şimşekler çakıyordu

Bir dipsiz kuyudaymışım gibi hissediyordum

Sanki ilkbahar gecesi değil de

Bir kış akşamıydı

Ufaktan bir kandil yakılmıştı güneyde

Ölüm ilk defa bu kadar güzel geliyordu

Bir mezarlıkta olmak daha rahat hissettiriyordu

Belime batan ranzanın yaylarından…

Yazın kurağında

Öğle saatlerinde

Çalışan bir tütün işçisiydim sanki

Yokluğunun sıcaklığıından tenime terler dökülüyordu

İçimde cayır cayır yanan bir alev vardı

İşte o zaman anlamıştım insan oğlunun nankör olduğunu

İşte o zaman anlamıştım güneşin bu kadar yaktığını

Çölde bir damla su misaliydim

Sonbaharda güneşin ışıltısı gibi parlıyordum

Kışın kar tanesiydim

Sahi bir yolcu bir istasyonu anca bu kadar etkileyebilirdi

Öyle yabancıydım ki kendime

İsmimi bile hatırlamak zor geliyordu bana

Her adımını sayarken

Yine güneş erken batmıştı

Karanlık eskisinden erken sarmıştı içimi

Yollar önümde dilim dilim kesilmişti

Her adımımda ayrı bir acı sarıyordu içimi

Ayaklarımın altına bir sıra çivi dizilmişti

İçimde öylesine yokluk vardı ki

İçime doğru yok oluyordum sanki

Sokak köpeklerinin iniltisi

Kulağımdan içeriye bir sızı gibi işliyordu

Unutmak istediğim şeyler ile beraber yok olmak istiyordum

Umarsızca ve sonsuzca…