KARDELEN VE MENEKŞE

­Bembeyaz yalnızlıkların içinde açtım,

Ölüm gibi soğuk, rüzgâr gibi sert…

Sen güneşin koynunda gülümserken,

Ben kar altında titreyerek bekledim.

Senin baharın umut kokardı,

Benim kışım ayrılık…

Ellerim uzansa bile sana,

Buzdan duvarlar vardı aramızda.

Ey baharın hüznü, ey vuslatın yarası,

Bak bir kez olsun, unutma adımı.

Bir damla gözyaşın, bir damla hevesin,

Belki beni bahara çıkarırdı…

Ama sen rüzgâra inandın,

Savruldun, kayboldun.

Ben mi fazlaydım bu hikâyede,

Yoksa sen mi eksiktin?..

Geceye adını yazdım,

Rüzgâra sesimi bıraktım.

Her fırtınada yankılanır adın,

Ama senin kulağına varmaz.

Bir kış boyu bekledim seni,

Baharı görebilmek için.

Ama sen hep bir adım ötemde,

Ama hep, dokunulmaz…

Sana ulaşsam belki erirdim,

Sen bana gelsen belki solardın.

Bizim kaderimiz ayrı yazılmış,

İkimiz de kendi sonumuza mahkûm…

Belki başka bir mevsimde,

Belki başka bir dünyada…

Kavuşur mu ellerimiz,

Yoksa hep yarım mı kalacağız?