KENDİ KARANLIĞIMDA

Kaybettim kendimi kendi karanlığımda

Ne bir güneş ışığı ne de bir yakamoz

Adımlarımı atarken kum tanelerinde

Gecem gündüzüme karıştı gündüzüm geceye

Rüzgârın hafif esintisiyle

Karanlık içindeki sessizliğime baktım

Ağır bedenim bir mucize bekliyor gibiydi

Tutacak bir el, yürünecek bir yol

Yaşadıklarım mı yordu, yoksa beklentilerim mi?

Bilemedim.

Çözemedim bendeki ağırlığı

Güç bela yürüdüğüm bu yolda, bir son bekliyordu beni!

Bu kaçınılmazdı artık.

Ya çıkmaz bir karanlık, ya da gün yüzüne çıkaracak bir el!

Evet, kaybettiğim kendimi yine kendi karanlığımda arıyorum

Güç bela…

Kanat var ama yük ağır!