Toprağın dudakları arasındaki yangından uyanırdım vakitsiz
Boynuma dolanırdı mazinin bütün vefasızlığı
Tek ve tenha olurdum avuçlarında İhanetli gecenin
Ağız dolusu ant içerdim her şeyi unutacağıma, boğazım yırtılırcasına
Son pişmanlık bir şeye çare ve derman olur mu artık?
Bilirsin kırmızı karanfile ihtiyacı yoktur ölmüş olanların
Ve gör(e)mezler kaskatı taşlaşmış bedenini sulayanı
Onlar sadece bir avuç toprağa muhtaçtır
Maziye bakmadan fezaya doğru zamansız yol alıyor artık bu ruhum
Ve artık kanlı gözyaşlarınla bile söndüremezdin aleve müptela olan şu bedenimi…
İlgili
Kısacık gibi görünen ama farklı hisleri aynı anda veren bir eser olmuş kaleminize sağlık…
Teşekkür ediyorum.
Kalemine sağlık kardeşim
Teşekkürler kardeşim ✨
“Bilirsin kırmızı karanfile ihtiyacı yoktur ölmüş olanların” dizesi oldukça etkileyici. Kaleminize sağlık.
Beğenmenize sevindim, teşekkür ederim, sağolun.
Kalemine sağlık abi, tebrik ediyorum…✨