HÜZÜN VE HUZUR DOST MUDUR?

Çok tanıdık, yakıcı ama yumuşak bir sessizlikle dokunuyordu içime hüzün. Sanki sevimli ve huzurlu bir kucağa bırakmıştım kendimi.

Boğazımda biriken soluğu, içlenmenin eşiğinde ciğerime çektim; sonra gevşeyerek verdim dışarı. O soluk inerken içime, hüznün tatlı yanı soluk boruma usulca dokundu; çıkarken de aynı tatlılıkla geriye çekildi.

Ve her nefeste biraz daha huzur verdi hüzün bana.

Gerçekten, o an yatakta uzanırken kendimi hüznümün sıcak kucağında hissediyordum. Sırtım, güven dolu göğsüne yaslanmış; saçlarım, omuzlarına huzurla karışmıştı.

Şefkatli eli göğüs kafesimin tam ortasına, duyguların yuvasına dokunuyor; sakince, şifalı bir dokunuşla beni okşuyordu.

Güzelce teselli ediyordu içimi.

Gözyaşlarım bu kez kıpırdamadı bile.

Ki gerek de yoktu.

O an, hüznün derin ve sıcacık kucağının koruyucu huzuru tüm benliğimi sarmıştı.

Ve düşündüm: Hüznün adından bile korkan insanlığa, aslında özünde bir huzur ve sıcaklık taşıyan bu duygu ne garip bir yardım edendi.

Galiba insanın göğsünü acıyla alevlendiren de, yaktığı o ateşi söndüren de yine oydu.

O an anladım:

Huzurumun kaynağı, en nihayetinde hüznümdü.

Evet…

Hüzün ve huzur, belki de eski dostlardı.