İNSANLIĞIN SİTEMİ

Bomba seslerinin ninni olup kundaktaki bebekleri uyuttuğu zamanda annelerin gözlerinden savrulan her göz yaşı bir ağıt olup ruhuma karışıyor. Bir yanım Kudüs oluyor bir yanım Selahattin Eyyubi… Çocukların yüzündeki tebessümün yerini kanlar dolduruyorken insanlık, kendisini görünmeyen raflara kaldırıyor. Yola çıkmaya niyetleniyorum ve tam da bu sıralar yüreğimde derin bir sancı, bünyemi yokluyor. Karanlık dehlizlere karışıyorum, çaresiz çaresizliğimden utanıyorum.

Ben görünmeyen bir karakterim. Herkes beni böyle tanısın. Yılları aşkın süredir kaybolmaya mahkûmum. Benim adım İnsanlık idi. Artık bir adım yok benim, bir imgem yok, bir bilinirliğim de şu sıralar kalmadı. Ben insanların kalplerinden göçeli çok zaman oldu. Kendime yabancı olmam, uzun zaman önceydi. En büyük sırrımsa kendime ve sizlere;

Benim adım İnsanlık idi.

Duyuyor musunuz? Bir ses daha var, durmadan kahkaha atıyor ve kalpleri ele geçirmeye başladı. Sinsi bir hastalık misali ruha sirayet etmeye niyetlendi. Kim olduğunu tahmin ettiniz mi? İblis, bitmeyen bir gösteri yapıyor. Gösterinin kuklası da adımın harflerini taşıyan insan olmuş. Bir gösteri sona ermeden bir diğeri başlıyor. En büyük gösterinin adına da savaş diyor. Savaş, savaşın ötesinde zulmün bir Lavinya çiçeği yapraklarıyla örtünmesinden başka bir şey değil. Yok oluyorum. Tutunabileceğim bir yürek arayışındayım. İnsanlığım yahu! İnsanlık! Nasıl yok olmama az kaldı? Toz ve çamurdan kirlenmiş beyaz elbisemde, kan ve gözyaşı izleri artıyor. Ben insanlığım! Temizim, merhametliyim yahu ben neden yok oluyorum? Yok olmak insanlığa yakışmıyor. İnsan benden, ben insandan geçiyorum. Zaman kalmadı artık.

İnsanlara zeytin dalı uzatıyorum. Dalın ucundan tutsalar ya. Ne güzel o dalla yeniden filizlenirim. Ama olmuyor. Doğu Türkistan, Kudüs; dünyanın doğusu, batısı… Bitmiyor hengâme, bitmiyor güç gösterileri. Bitmiyor kir, bitmiyor sömürge, bitmiyor insanda sahtekâr kahramanlıklar… Yaşam artık insanı, insandan sömürüyor. İnsanlık, insandan gidiyor. Vicdan körleşiyor, yollar çıkmaz sokaklara sapıyor. Dedim ya insanlık artık yok oluyor.

Yola çıkıyorum şimdi. Kendimi bulacağıma ümit ederek ilerleyeceğim. Kendimi aramaya, küçük bir kızın örgülü saçları arasındaki papatyalardan başlayacağım daha sonra durmaksızın yüzlerde kırıntı misali süslenmiş tebessümlerde soluklanarak devam edeceğim. Sonrasında bir yürekte bembeyaz gelinliğini giymiş sevinç ve mutluluğa uğrayacağım. En fazla ümit beslediğim yerler uğrak yerlerim olacak. Akça pakça hisler bulacağım ve oralarda uzun süre kalmaya çalışacağım.

…

Yürüdüğüm yol uzun, tırmandığım yokuşların ise haddi hesabı yok. İnsanlar sebebim ve insanlık gayem oldu. Ben, anlam arayışını yine kendisini yitiren insanlarda arayan insanlığım. Tarlamda susuz kalmış tohumlar, çoraklaşan topraklarımda yok olmaya başladı. Bir su gerek, suya insan, insana insanlık… Yoluma çıkan Halil Amca’nın yetim bir çocuğun başını sevgiyle okşaması, Nebahat Teyze’nin yoksul komşusuna bir tabak aş götürmesi, gençlerin bir ağacı sulaması, çocukların berrak gülüşleri arasında insanlığa dair umutlarım yeniden filizlendi. Filizlenen her bir umuda karşılık, yüzlerce insanlık dışı balta darbeleriyle karşı karşıya kaldım. Sitemlerimin sebebi budur. Bir avuç insanlık, nice filizler verecek kim bilir?

İnsanın değeri, yalnızca ölene kadar saltanatını devam ettirir. Yakın çevresinin kısa süreli matem havasına girmesiyle beraber insan, taşıdığı değer anlamı ile beraber sadece bir avuç toprağa sahip olacaktır. Bir avuç toprakta saltanatını sonlandıracağını bilen bu insanlarda körleşen zihniyet ve kinlenen kalplerin süregelen kibri neden? İnsan, insanlığa muhtaçken daima insanlığın en büyük düşmanıdır. Ben; kalmayan insanlığın kabrini her gün ziyaret eden, benliğini kaybeden herkese denk gelmeyi dileyen insanlığım.

…

Savaşın ve zulmün kıyısında kıvranan her çocuğun avuçlarındaki dualarda rast geldiğim benliğim, boynunu bükerek insanların zalimliğine ağıtlar yakıyor. Soyum tükeniyor, sorunlar ise yeni doğumların sancılarıyla cebelleşerek artıyor. Görünenin ötesinde bağdaş kuran şeytan, insanların zihinlerini tarumar ederken kalpleri ve hisleriyle devamlı alay ediyor. Göğüs kafesime durmaksızın vuran bu ağrının sebebi insanlar. Gözlerimden taşmaya niyetlenen her gözyaşı, hissizliğe kurban ediliyor. Anlayan kimseler olmadıktan sonra gözden akan yaş neye yarar? Ah insanlar… Ah insanlık, ellerim arasında sıkı sıkıya tutmaya çalıştığım varlığım, yok oluşun arifesinde her gün saklamaya çalıştığım tek gerçeğim… Yolun sonunda mıyım, umutların başında mı? Umut etmem için her an ufaktan başını gösterip sanki bir hayalmişçesine ardından hemen kaybolan, sürekliliğini yitirip yok olan nice umut filizlerim var.

Doğrusu yolun sonundayım, bugünlerde kendime rastlamadım, umut ekemedim, filizler ve başaklar veremedim. Ne zulüm ne nefret ne kavga ne güç bitecek. Biten tek şey ben olacağım. Ben, ben, ben insanlık… Başka söz söylemeye ne hacet, yok oluşum çok kapıyı araladı. İşte gidiyorum, artık ardım da başka yönüm de yok. Aciz ademoğullarının saltanatı, şimdilik devam edecek. Nasılsa her saltanatın bir sonu, her insanın bir yok oluşu olacaktır. Gerçekleşecek olan her yeni doğumda ben de yeniden var olacak ve zamanla büyüyerek asıl saltanata sonsuza kadar sahip olacağım. İnsanlık şu an yok oldu ancak yeniden doğacak ve yeniden çoğalacak.

…