KENDİNİ AŞMANIN İZİNDE: FELSEFE ÜZERİNE DÜŞÜNDÜKLERİMİZ

Coğrafyamızda filizlenen ve bazı çevrelerce “pis” olarak nitelendirilen felsefe, tarih boyunca insanlığa bitmek bilmeyen sorular sunmuştur. “Cevapladım” iddiasıyla ileri sürülen görüşler, çoğu zaman beraberinde daha derin ve açıklanamayan soru işaretlerini de beraberinde getirmiştir. Thales’in “Evrenin temel özü nedir?” sorusuyla başladığımız bu yolculuk, net yanıtların eksikliği içinde sürekli yenilenen belirsizliklere kapı aralıyor. Nietzsche’nin “Tanrı öldü; Tanrı öldü ve biz onu öldürdük” ifadesi, yerleşik değerlerin sarsılmasının gerekliliğini güçlü bir dille ortaya koyarken, Albert Camus’un absürdün doğasına ilişkin vurgusu – “Sisifos’u mutlu hayal etmek gerekir” – yaşamın anlamsızlığı karşısında bile umudu ve yaşamı kucaklamak gerekliliğini sorgulatıyor. Her ne kadar bazı filozoflar belirli konularda kesinlik iddialarında bulunsa da en nihayetinde herkesin düşüncesinin eşsiz olduğu gerçeğini unutmamak gerekir.

Peki, felsefe nedir? Kökeni “philosophia”ya dayanan felsefe; “philo” (sevgi) ve “sophia” (bilgelik) sözcüklerinin birleşiminden doğarak “bilgelik sevgisi” anlamına gelir. Hayatın sorunlarına ışık tutacağına inanan bireyler, bu yola cesur bir şekilde adım atmışlardır. O uykusuz gecelerde, dertlerin sardığı ve “neden böyle, neden şu?” sorularının peşine düşüldüğü anlarda felsefe kendini seçkin bir şekilde gösterir. Varoluşun karmaşık yapısı ve içsel sancılar, sorgulama dürtüsünü körükler. Nietzsche’nin, “Beni öldürmeyen güçlendirir” sözü, yaşamın zorluklarına karşı verilen mücadelede bireyin içsel dünyasının nasıl yenilendiğini hatırlatır. Buna ek olarak, Camus da absürdün farkına varmanın ve bu gerçekle yüzleşmenin insanı özgürlüğe kavuşturan bir adım olduğunu savunur; bu bakış açısı, yaşamın paradokslarına cesaretle meydan okunması gerektiğine işaret eder.

Sonuç olarak felsefi sorgulama, hiçbir zaman net ve kesin yanıtlarla sonuca ulaşmayacak; aksine felsefe, sonsuz bir maceranın başlangıcıdır. Felsefeye gönül verenler, çoğu zaman kişisel travmaların ya da eksikliklerin etkisiyle bu sorulara yönelir; çünkü içsel yaraların izi, daha derin düşüncelere ve sorgulamalara yol açar. Kendi yaşam yolculuğum da bu izleri taşıyor, her yeni soru beni varoluşumun temel taşlarını yeniden değerlendirmeye itiyor. Camus’un öğretileri, absürtle yüzleşmenin ve ona inat yaşamı kucaklamanın, her sancının ardında gizli bir özgürlük tohumu yattığını gözler önüne seriyor.

Kısacası, geçmişte sizi derinden etkileyecek, yaşamınızı dönüştürecek tecrübeler yaşamadıysanız, felsefi metinlere dalmadan önce hazır olmalısınız. Çünkü bu eserler, dünyaya bakış açınızı kökten değiştirecek güce sahiptir. Nietzsche’nin kışkırtıcı sözleri, varoluşunuzun temel taşlarını yeniden sorgulatabilir; belki de gerçek anlamda “kendini aşmanın” başlangıcı budur. Camus’un ifadesiyle, absürtle barışmak – yaşamın tüm paradoksları içinde umut ve özgürlüğü yeniden keşfetmenin kapılarını aralamaktır.