SESSİZLİĞİN ONTOLOJİSİ

Sabaha karşı dört…
Anlamsızca açtım gözlerimi,
Ne bir düşten uyandım ne de gerçeğe döndüm.
Dudaklarımda dünden kalma bir türkü —
Kırık bir ezgi, yarım bir hikâye gibi
Sözcükleri eksik, notaları eksik…

Mırıldanıyorum sebepsizce,
Sanki sesimle yokluğunu susturacağım.
Balkon korkulukları buz kesmiş,
Demirler bile senden soğuk artık.
İçimde ise usul usul büyüyen bir yangın
Söndürülmemiş bir ayrılık gibi
İsini her yere bırakıyor.

Yıldızlar sarkıyor gözlerimin ucuna,
Her biri yarım kalmış bir cümlenin sonu gibi
Bitiremediğim bir “keşke” bir “belki”…
Ve gece —
Tüm suskunluğuyla sarıyor beni
Kendi sessizliğimde boğuluyorum azar azar
Bir düşün gülüşünde yitirmiş gibiyim yönümü.
Rüzgâr bile hangi yana estiğini bilmiyor artık.

Radyoda uzaklardan gelen eski bir şarkı
Tınısı kalbime dokunan paslı bir bıçak
Sana ait ne varsa
Eskimiş bir plak gibi dönüyor başucumda.
Bir aşkın gölgesi dolaşıyor odada
Ne adı var artık ne sesi
Ama izi hâlâ
Aynada yüzüm gibi
Sildikçe belirginleşen…

Balkonun ucunda gün doğmak üzere
Güneş, gecenin küllerini üflüyor gökyüzüne
Ama içimde hâlâ gece
Hâlâ karanlık hâlâ sensiz.

Sana söyleyemediklerim
Sabahın serinliğine karışıyor usulca
Belki de rüzgâr götürüyor bir bir
Duymazsın biliyorum,
Ama yine de fısıldıyorum adını
Bir dua gibi, bir yara gibi…

Ve ben,
Bir yangını avuçlarımda tutar gibi
Sessizce bekliyorum
Bir adım, bir ses,
Bir ihtimal,
Ya da sadece… biraz anlam.