NİHAYETE ERMEK

30 Mayıs 2025 16:34 | Son Güncellenme: 11 Haziran 2025 21:32

0

261

Nihayete erdi medcezirlerim

İçim artık pâk bir yüksüklük

Tırmanmak için adım adım

Nihayet yamaçlarına,

Dağladım bendimin her bir parçasını.

Gönlümden akan cesetlerin titrek iniltisiyle

Bir ikindi vakti

Nihayet vecdine ermek için

Hüznümün namusunu arıyorum.

Yürüyorum kör topal mâzim ellerimde,

Gölgem harlanmış dumansız bir ateş.

Bir patika

Üstünde yürüyen kelepçeli ruhlar peşimde

Ve yüzler sanki gülmez katrandan zincir.

Göz gözeyiz cemiyetle.

Ruhum gibi bölük pörçük bulutlar kaplamakta semayı.

Yürüyorum başım eğik, küskünüm kalabalıklara;

Sitem için bu neşir kalabalık budalalıklara.

Sahi nihayeti neresiydi

Bu yolun?

Bu patikanın?

Bu kalabalığın?

Nihayetinde varacağı kent neresi?

Fikrin nihâyeti neydi?

Ben nereye varmalıyım yolun sonunda?

Kelimeler ki bir ordugâh kalesi içimde

Beyit, kafiye ve nezîr

Sırlara ermek için

Labirentler içinde.

Nihayete varmak bir sır küpü gibi elimde,

Çözülmez bir iplik gibi dolanıyor beynimde.

Hırçınım bu zamanın münzevî beyitlerine,

Borazan gibi sesi düğümlenmiş damaktan

Üflenir gözlerime.

Ey havlayan gürûh!

Yamyam sürüsü!

Kinimin ırzı kan içinde

Öfkedendir kürsüsü.

Nihayet münakaşası,

Bir buçuk asırdır mukaddes emaneti başı boş bıraktınız.

Hokkabaz eğitimleri cadılara sattınız.

Ey Frenk!

Maarif dedikleriniz yollar asrımızda felaket!

Son yüz yıldır yaptığınız kıvranarak dalâlet!

Yollar sonu bilinmez karanlık ve çetinler

Nerede nihayetiniz, iblisler söylesinler!

Aldandık bataklığın demirden yaftasına,

Şimdi ise halimiz ne çetin ve kötüdür.

‘’-İzm’’ denen ne varsa yamyamların sözüdür!

Kuru bir bacadan düşen Noel babalar,

Nihayette leşlerinizi yiyecek akbabalar.

Kalkın uyuyanlar!

Kaf dağından bağırın,

Bu şehrin ve asrın fânî semâlarında

Nihayete varmak için

Nihayete çağırın.

Kara bulutlar arkasına almış koca devler,

Kalmadı Müslümanlar; sonsuza nâzır evler…

Çığlık çığlık kopuyor gövdeden mazlum başlar,

Sizin hainliğinizi şeytanlar bile taşlar!

Pat pat kopuyor kalbimde paslı zincir,

Frenk denen mahluklara bir asır ezildiniz.

Cemiyet cemiyet!

Ne nedâmetli bir gam!

Batının kanlı eliyle yazılıp çizildiniz.

Homurtuşlar içimde tokat,

Bu hâl neyin nesi?

Bu miskin ve zelîl hâl mahşerin mahkemesi

Devrim devrim!

Çığırsın artık evrim!

Çığlıklar dikmem gerek,

Semâya ersin cengim!

Medcezir imanlar yanıyor yok mu gören?

Onlar mı yanıyor yoksa ben miyim ölen?

Önderlerim var benim fakat göçüp gittiler,

Nihayet davasını omzuma yüklettiler.

Sakın deme kimim ben, neyim var ki benim?

Hiçbir şeyin yoksa bu vatandır senin!

Nihayete kavuşan erenler gördü gözler,

Övüldü ayet ayet o nebîler ve de sözler.

Çehresi pâk veliler sessiz sessiz öldüler,

Sarmaşık güller gibi bu diyardan göçtüler.

Ey cemiyet!

Basîret gözünüz çakılmasın yeknesakta

Aya nihayet denizine vurma perçin.

Nihayet tılsımına varmak aslî hesapta,

Mukîm olmadan ölüm gelecek inkılapta!

Kırık bir ibrikle haykırış ki semaya,

Bir abdest ve niyaz

Tokmak yoklara

İstikamet sıratta!

Evet, hakikat konuşur.

Ben konuştum sanırsın,

Heyûlâ hayalleri konuşup aldanırsın.

Sözler bu mu heyhât ne de paslı gizler!

İzler ki nefse bakınca cinnet;

Büyücü gibi lügat,

Hokkabaz gibi söz

İsim verir yüzlere.

Gözünü yummuş,

Mefhûmlar düşmüş hendeklere.

Hakikat yalnızca,

Bu toprakta Yunusça,

Nihâyet onda himmet

Nihâyete varmak vecdi

Ecdattan bize zimmet.

Ey müşevveş akıl!

Balçıkta batan vehim,

NİHAYET TILSIMINDA

PARLASIN ARTIK ZEMİN!

İlgili

ETİKETLER: edebiyat, kendini aramak, kor dergi, şiir

Özgür Çelik

Satırdan sâdıra, varmaktır niyetim... Nazmım tekkemden hakka varan bir meşk, Veznim bir sadâ, ezelden ebede meyyâl

NİHAYETE ERMEK

İlgili

[ Yoruma cevap yazmaktan vazgeç ]