ZİHNİMİN SOKAKLARINDA YÜRÜRKEN

Ellerin yetişiyor bana,
Aramızdaki mesafelere rağmen.
Kâh düştüğümde kaldırıyor
Kâh başımı okşuyor şefkate ihtiyaç duyduğumda.

Sevgini hissediyorum;
Kalbimiz yan yana,
Kalbimiz bir.
Ruhumuz bir.
Aklımız bir.
Zihnimin sokaklarında yürürken sana rastlıyorum.
Ben seni düşünürken,
Seni de beni düşünürken buluyorum.

Sevgilim,
Ne kadar şanslı olduğumuza bak.
İnsanın sevildiği kalbi sevmesi,
Yer ettiği zihinden geçeni söylemesi,
Tanıması, tanınması…
Avuç içim gibi,
Biliyorum seni.
Gülünce içine içine gülüşünü,
Sinirlenince sessizleşmene rağmen içinde kopan fırtınaları,
Kırmayayım diye kırılışını,
Mutluyken çocuklaşmanı biliyorum ben.

Sana dair her şey zihnimde, kalbimde.
Sen kalbimin en güzel manzarasısın.
Sen zihnimin çiçekli sokaklarısın.
Sen hayatımdasın,
Hayatımın bir parçası değil, tamamısın.
Yokken bile varsın.
Varlığın öyle güzel ki,
Yaradan hayatımı planlarken,
Mükemmel dokunuşu seni vererek yapmış gibi.
En güzeli en sona saklamış.
Biz Tanrı planının son sözüyüz.
Bizden sonrası yok çünkü.