UFUKTA KAYBOLAN KELEBEK ÇOBANI

İkimizde kelebeklere yön veriyoruz

İçimizden göğe uçan

Göğümüzde karmakarışık duran…

Ben ufuğu bir çizgi sanırdım

Gözümün alacağı bir şey

Veya alamayacağı kadar bir şey..

Oysa ufuk bir dağın tepesinde soluklanıyor

Yere çekilmek istiyor

Dağlar büyüyor

O küçülüyor

Göğü arzuluyor

Dağlar küçülüyor

O küçülüyor

Bir ağacın gölgesine

Ve bir kelebeğin kanat çırpışına dalıyor

Orada kalmak

Derinliğini silmek

Yeryüzünde silinmek istiyor.

Kelebekler kayboluyor

Yeşil bir geceye yaren oluyor

Göz alıyor

Gözden kaçıyor

Gözlerin bilmediği bir şey anlatıyor

İnsanca sade, sakin ve samimiyetle

Kimse duymuyor

Kaybolmak istiyor

Sesi kısılıyor

Bedeni anlatıyor

Bedeni onu yoruyor

Bir ışık oluşuyor

Kelebeklere yön veriyor

Çizginin öte yanından bana bakıyor

Ruhum dinleniyor

O direniyor.

Ben gümüş bir ufkun derinliğinde nefes alabilirdim.

Şimdi

h’içten bir hatırayla…

.