SUSTUĞUMUZ YANKILAR

Neydi bizi suskunluğa mahkum eden?
‎Bir gözün ağır bakışı mı, yoksa bir sözün keskinliği mi?
‎İsteklerimizi yutan o karanlık,
‎Haksızlığa karşı çıkamayan o sessizlik…
‎Saygı mıydı bunun adı?
‎Hayır, saygı yalnızca büyüklere verilmez,
‎Kalbin hakkı, herkesin payıdır.
‎
‎Bükük yüreklerimizde birer yara açılırken,
‎Egolarına merhem sürdüler, acımızla.
‎Kendi varlıklarını bizden çalan o eller,
‎Hangi sevgiye dayanırdı ki?
‎Sevgi… Karşılıkla var olan bir bağdır,
‎Ama biz, boşluğa seslenir gibi severken,
‎Cevapsız yankılarla büyüdük.
‎
‎Peki neydi susturan bizi,
‎Duyulmak isterken sessiz kılan şey?
‎Korku mu? Öfke mi?
‎Yoksa bir gün daha az acı çekme ümidi mi?
‎
‎Ebeveynlerimizin yankısında kaybolduk.
‎Sözcüklerimiz, susturulan bir rüzgâr gibi dağıldı,
‎Ama içimizde bir fırtına,
‎Hep hakikati haykırmak istedi.
‎
‎Belki de cevap şuydu:
‎Sustuk, çünkü sevilmek istedik.
‎Anlaşılmak…
‎Ama sustukça daha da uzağa düştü sesimiz,
‎Ve biz, susmanın bizi kurtaracağını sandık.
‎
‎Şimdi biliyoruz, susturulan sesler büyür.
‎Ve bir gün, hakikatin yankısı olur.
‎Küllerinden doğan bir haykırış,
‎Sonsuz bir gökyüzüne uzanır.