ÖFORİ

hiç düşündün mü?

her gün yaşadığının, üzüntünün

gerçeklik damarlarında akmadığını?

yerine sakin bir keman eşliğinde

öforik bir uykuda havalara yükseldiğini?

yukarıdan gelen, kusursuz, kemikli parmakların

beynini okşadığını,

uyuşturduğunu?

ses telleri kesilmiş horozlar

kaçırılıp öldürülüyor ki

zamansızlaşıp baki kalsın

bu sahte gerçeklik

ya da tanrı katındaki adıyla, gerçek sahtelik.

sence bir ölüm mü, yoksa bir uyanış mı?

gün gelir kalbine sapladığın bıçak,

akan kanlar ve üşüyen vücudun,

bitmeyen rüyalarının

alarmı olur umarım.

çiçek açarsın güzel çimlere, kuşlara.

kulağında anarşist horoz: “ü ürü ü”

adeta beyazlar içinde

bir kan çiçeği.

bir bakmışsın,

kafeste bir kanaryasın.

kırmızı bir el, uzun tırnaklarıyla

açıyor kapını,

bir kayığa biniyorsun,

kürekçinin bıyığından akan küller

ve bembeyaz sigarası.

dilinde

yankılı bir

“başın sağ olsun” mu?

yoksa sıcak bir

“günaydın” mı?

belki de samimi bir “hoş geldin”

ya da soğuk bir “görüşürüz”

kim bilir?