GÖKYÜZÜNDEN KALAN

Bak! ellerimle çizdim boşluğa,
Göçebe yıldızlar dökülürken rüyalardan.
Bir dalga, bir suskunluk kadar ağır,
Sustukça çoğaldı yankılar.
Küçük bir ihtimalin içinden geçtim dün,
Adı “Belki”ydi, bir çiçek kadar kırılgan.
Yüreğimde gölgelerden bir kent kuruldu,
Dumanlı sokaklarında gözlerin dolandı.
Saatlerden kim kalır ki?
Bir yelkovan gidişi taşır hep,
Sonsuzluğa bir parantez açtım
Ve içine saklandım.
Biliyorsun, gökyüzü hep biraz eksik,
Ayın yalnızlığı bir kördüğüm gibi,
İnceldiği yerden değil,
Sustuğumuz yerden koptu ipler.
Şimdi ellerimde bir hüzün tomurcuğu,
Karanlıkta kendi adımı arıyorum.
Kim bilir, belki de yoktum
Sen baktığında yalnız…