DÜNYA ADEM

Ben dünya
Kalabalıkla iç içe
Kalabalıktan çok öte.
Dünya kadar insanı taşıyıp
Yine de yalnız yaşayan dünya.
Bir avuç mutlulukla harmanlayıp
Bir torba dolusu kederle bezeli
Gelenin unuttuğu
Gidenin unutulduğu dünya.
Yalnızlığı hece hece işlemiş
Tek başınalığa anlam katan
Eşi olmayan
Dost nedir bilmeyen
Bir hiçliğin ortasındaki
Dünya,
Sen Adem
Kalabalıkların temeli
Yalnızlıkların sebebi
Mutluluğu arayan
Bulduğunda kaçıran
Sen ademoğlu
Geleni selamlayan
Giderken ağlatan
Tenhaya mahkum eden
Yalnızlığından pişman olan
Hiç olup çok olduğunu sanan
Sen ey Adem
Ne olduğunu bilmeyen
Ne olmadığını araştırmayan
Gülen, ağlayan, koşan, kaçan
Sen Adem’in oğlu
Her şeyin sebebi olan
Ve kendi yalnızlığında boğulan