BAHÇE GELİR, ÇÖL GİDER.

Kalem ne zaman konuşsa duyulur aşıkların iç çekişleri
Boğazları düğüm düğüm olur, hasret gücüne gider

Gözleri yârini arar, hayaline tutunur elleri

Zihinlerde dövülen ağı, işlenir gönle gider

Aşığın gönlü zariftir, düşünür sevgiliyi

Aklından çıkmaz hayaller, önünde erir gider

Gamzelerine eşlik eder, gülüşler taşır inci dişleri
Ve her sevgiyi taşır kuşlar, kanatlanıp umuda gider

Serilir aşk sofrası belirir silüeti

Güneşin batışıyla, o da kaybolur gider

Yalnızlığın hüznü biter, duayla bulur sekineti

Gönüldeki ağılar çözülür ve dağılır gider

Aşık; bulutlara yazar mektubunu, gözleridir kalemi
Rüzgarlar ne güzel elçidir, yârin şehrine gider

Melekler eşlik eder, dökülür aşk çiseleri

Filizlenir gülistan olur, bahçe gelir çöl gider.