BİR ÇOCUK

Gözlerini yavaşça araladı. Başındaki ağrı dayanılabilir seviyedeydi. Etrafı yine karanlıktan ibaret. Önüne baktığında yıllardır alışık olduğu manzarayı görmüştü. Herkes uyuyordu. Biri ayaklarının ucuna kıvrılmış, diğeri yere serecekleri başka battaniye olmadığı için betonun üzerinde uyuyordu. Bazıları ise demir parmaklıkların arasından ellerini geçirmiş, özgürlük düşleriyle uyumaya çalışıyordu. Odada dışkı ve sidik kokuları hakimdi. Herkesin ortak olarak kullandığı çeşmeden, birkaç saniyede bir su, içmek için kullandıkları kaseye damlıyordu.

Kimseden çıt çıkmıyordu fakat daha fazla uyuyabileceğini sanmıyordu. Bu lanet yerde uyumak da, uykuya dalmakta çok zordu. Yaslandığı duvardan sakince kıpırdandı. O sırada uyandığını fark eden gardiyan, demir kapıyı yavaşça açıp adamın ona yaklaşmasını işaret etti. Adam çabucak yanaştı.

“Sen okumuş adamsın değil mi?” diye sordu.

“E-e-evet.” diye cevap verdi adam korku dolu bir fısıltıyla.

“Hikaye biliyor musun?” diye sordu gardiyan.

Adam şaşkınlıkla da olsa başını evet anlamında salladı. Belki 10 yıl oluyordu bu hapiste kalalı fakat hiç böyle bir soruyla karşılaşmamıştı.

“Sessizce takip et beni.” diye ekledi gardiyan ve hücre kapısını yavaşça araladı. Adam hücredeki diğer 7-8 kişiyi de uyandırmamak için sessiz adımlarla çıktı hücreden. Bu koca koca adamlara hikaye mi okuyacağım diye düşünüyordu karanlık koridorda ilerlerken. Ne derse yapacaktı. Ölmek istemiyordu.

Onu aldıkları hücre 2 kişilikti. Ama koridorun sonundaki hücreler 10 kişiye kadar kapasiteye sahipti. Fakat bunun bu insanlar için bir önemi yoktu. O hücrelere bile 20 kişiden fazla insanı tıkmışlardı. Uzun süreden beri güneş görmeyen cildi kaşınıyordu. Gerçi alışmıştı bu duruma çoktan. Bu sırada önündeki gardiyan 2 kişilik hücrelerden birinin kapısını araladı. Gardiyanın içeri hareketlenmesiyle korku dolu bir kadın çığlığı sardı etrafı. Adam içeriye bakınca kadının 20’li yaşlarda olduğunu düşündü. Ama yanındaki 4-5 yaşlarındaki çocuğu görünce irkildi.

“Çocuğa hikaye anlat.” diye emir verdi gardiyan. Adam hiç düşünmeden girdi hücreye. Ama olayın şokunu atlatamamıştı. Bu çocuğun burada ne işi vardı?

Gardiyan hücrenin kapısını kapatıp dışarıda beklemeye başladı. Adamda kadına sakince yaklaşmaya devam etti. Kadın gardiyan dışarı çıkınca korkusu bir nebze azalmıştı. Ama adamı da tanımıyordu.

“Sizin kızınız mı?” diye işaret etti çocuğu. Kadın başını evet anlamında salladı.

“Ne hikaye anlatmamı istersiniz?” diye sordu. Kadın boş gözlerle adama bakmaya devam etti. “Hikaye” sözünü duyan kızın gözleri parlamıştı. Sarı saçları vardı. Gözlerini karanlıkta seçemiyordu.

“Merhaba.” dedi küçük kıza sevecen bir sesle adam. Uzun zamandır kendi kızını da görmemişti.

Kız cevap vermedi. Ama adamın hikaye anlatmasını bekliyordu bakışlarıyla.

“Bir zamanlar, çok uzun kanatları olan bir kuş varmış.” diye başladı anlatmaya. Lakin kızın bir anda sorduğu soruyla duraksadı.

“Kuş ne amca?”

“Kuş ne mi… Eee kuş, ağaçlarda yuva yapa…”

“Ağaç ne amca?”

Adamın gözleri yaşarmaya başlamıştı. Hayatında hiç ağaç bile görmemiş bu çocuğa, nasıl hikaye anlatacaktı ki?

“Sana şarkı söyle-memi ister misin?” diye sordu adam hıçkırıkla bölünen sesiyle.

“Eveeet!” diye bağırdı kız sevinçten.

Küçükken kendi kızına uykuya dalmadan önce söylediği şarkıyı söyledi küçük kıza. Annesi de yanında gülerek izliyordu ikiliyi. Böyle anlara çok ender rastlanırdı bu yerlerde. Şarkıyı bitirdi adam. Ayaklandı yavaşça. Ama merak ediyordu, sormadan edemedi.

“Bu çocuk nasıl geldi buraya kızım?”

Kadın soruya cevap vermek istemedi. Öyle bakıyordu sadece. “Buraya gelmedi ki hiç”. Dedi ve devam etti.

“Burada doğdu. Babası da kapıda.”

Kapıdaki gardiyan mı babasıydı kızın? Bu nasıl bir şerefsizliktir diye sıktı yumruklarını adam. Elinden bir şey gelmemenin güçsüzlüğü ile düştü dizlerinin üstüne. Küçük çocuğa sarıldı. Ağlayarak, hıçkırarak sarıldı. Kız da ona sarılıyordu.

“Amca” diye seslendi fısıltıya çocuk.

“Söyle kızım, söyle” dedi adam.

“Amca bana yine kuşları anlatır mısın?”

Adam gözlerinden yaşlar akarken cevap verdi.

“Anlatırım kızım anlatırım.”

O sırada gardiyan yavaşça araladı kapıyı. Adama dönüş işaretini verdi. Adam da kıza son defa sarılıp ayaklandı hemen. Önde gardiyan, arkasında adam, ilerlediler hücresine doğru. Adamın hücresine gelince adam gardiyana fısıltıyla sordu.

“Yarında hikaye anlatmaya gidebilir miyim?”

Gardiyan adamın gözlerine baktı. Yaşlar hala damlıyordu gözlerinden. Dudakları hala titriyordu üzüntüden.

“Olur” dedi gardiyan ve araladı hücre kapısını.

Adam karanlığın içindekileri ezmemek için dikkatlice ilerledi. Yerine uzanıp yasladı kafasını duvara. Bir kız çocuğuna kuşu, ağacı anlatamamanın öfkesiyle, üzüntüsüyle daldı uykuya.