MÜMKÜNAT

Şimdi en derin zamanlardan çıkıp geliyor kelimelerim ve bir kördüğüm gibi kamburlaşmış yüreğim. Esrik, huysuz ve ıslak bir erguvan… Yamaçların kuru topraklarından.

Kırık ve dökük bir aksan… İliksiz, illiyetsiz ve memleketsiz… Kime dönsem bilmez ki kim kimin kucağından.

Tapan, tapıyor; mabed kutsal… Ölü ulu, ölü kul, ölü yüce… Gönül ve ruh hep yerince… Akıl ise başa gelir ancak ölünce…

Yani baş var ise akıl nere gidince. Demek ki dünya onu döndürünce.

Diyorum ya! En derin zamanlardan çırpınıp geliyor kelimelerim. Bunlar, satırlardan yaralı kurtulanlar. Ölüler öldü, şimdi sağ olanlardan geriye bana kalanlar.

Yer yüzünün en yağışlı günü; neyimi arıyorum? Ne dünü ne de bugünü…

Benimle üşüyor, benimle yürüyor  ve benimle ölüyor… Katil mi?! Bazen ben, bazen o ve bazen sen. Şimdi söyle kim aldı onları ellerimden?

Oysa hep bir içre idim ancak içre ne idi? Yüreğimdeki kambur neyin yükü idi?

Sarıldım, olmadı; sarsıldım olmadı. O içre benim içimde, herşeyden bir şey  buldu, bir tek beni bulamadı.

Yoksa bundan mıdır eksiktir cümleler? Yoksa cümlelere diyaframdan bir nefes mi gerek? Yoksa o en derin zamanlara mı dönerek…

Kafam karışık, zihnim darmadağın, gözlerim bulanık, yüreğim kambur. Bilmem dağlar mı yüksek; ben mi cüce? Ne ‘’ zaman’’ erişecek  ne de ben o düşe.

Ve  gel gör ki… Kalabalık… O kadar ki… O kadar kalabalık. Bunlar sağ kurtulanlar, geride kalan sadece bir aralık.

Doğum mu, hayat mı, ölüm mü? Bu bende ki bir düğüm mü yoksa bir düğün mü?!

Ah diyor artık ah… Çek bir içre de sen çek. Belki kuru yamaçlarında erguvanlar yeniden filizlenecek.

Belki mabed kutsal, belki satırlardan yaralı kurtulanlar. Belki sadece unutulanlar, belki de yeniden yaratılanlar…

Gidenler, kalanlar… Ve doğuştan bir acı taşıyanlar… Diyorum ya! En derin zamanlardan çırpınıp geliyor kelimelerim. Bunlar, Satırlardan yaralı kurtulanlar…

Bakmayın böyle dediklerime… O kadar çıplak ve o kadar üşüyorlar ki iliklerime kadar işliyor. Terzilere söyledim ancak Elbiseler yetişmiyor.

Ve şimdi karanlık… Her tarafta ruh  ve yareni ancak yaren ne bilir ki aşkı .Onun gözlerinde ruh, bilmem hangi memleketin eli.

Aç, susuz ve tapınaksız… Yetiş ki tut ellerinden artık , düşlediğin düş, umduğun umut ve dilediğin dilek kalmasın barınaksız.

Şimdi elbiselerini sıkı giyin. Üşüyor… üşüme ve doğrul!

Ardında senden geriye kalanlar… Satırlarından yaralı kurtulanlar… Yara derin, yara tuzlu, yara acı…

Acımak mı? artık öyle bir söz kalmadı bizde hancı. Çünkü artık kabza boş, miğfer yerde, ruhlar teslim ve emanet sahibinde.

Sahib, mülkü istedi… mülk ise satırların en derininde.

Diyorum ya! En derin zamanlardan çırpınıp geliyor kelimelerim. Bunlar, satırlardan yaralı kurtulanlar.

Geride ise sadece, dünyada huzursuz uyuyup, toprak ile huzurla uyuyanlar…