KELİMELER

Kelimeler, duygu ve düşünce dünyamızın sessiz ve güçlü kahramanları.  Onulmaz yaralarımızın,  gönül kırgınlıklarımızın biricik şahitleri.  Kelimeler, bazen en fazla duymasını istediklerimizden hızla uzaklaşan yalnızlıklarımızın mahcup sevgilileri. Bazen sessizliğimize inat beynimizin içinde durmadan, yorulmadan, usanmadan ordan oraya savrulan deli bir fırtına. Kelimeler söylemek isteyipte söyleyemediklerimizin; söylemememiz gerekirken şiddetle haykırdıklarımızın pişmanlıkları. Umutsuzluklarımız, yarına olan inançsızlığımız kimi zaman ruhumuzun derinlerinden kopup gelen sessiz çığlıklarımız. Olmazsa olmazlarımızın, çaresizliklerimizin çaresi, eşyanın insanın yaşamın içimizdeki izdüşümleri anlamları. Anlamı anlamak, şekle bürüyebilmek, anlatabilmek için diktiğimiz “anlam”lı elbiseler.
Kelimeler, hepimizin büyülendiği, uygun yerde sarf edildiklerinde kanayan yaralarımızın ilacı, doğru ifade edemediğimizde en büyük düşmanlarımız. Gönül sultanı Yunus’un dediği gibi “Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı/ Söz ola ağulu aşı, bal ile yağ ede bir söz.” Kelimeler olmadan çorak topraklar gibi gönül dünyamız.
Kelimeler de sahiplerine, muhataplarına göre kaderlenir. Bazen sarf edilemeyecek kadar değerli, yüze söylenemeyecek kadar ayıp, içimizde biriktirilmeyecek kadar değersiz, hatırlanmayacak kadar önemsiz, unutulup gidecek kadar hafif, içe oturacak kadar ağır, kalbi kanatacak kadar acı olurlar. Bazen de yüreğimizi ısıtacak kadar sıcak, yaraları saracak kadar nahif,  hissedileni hissettirecek kadar güçlü, elle tutulup gözle görülecek kadar gerçek ve canlı, muhatabını baştacı, gönül tahtının sultanı ilan edecek kadar cüretkar…
Kelime, Hz. Adem babamızın öğrenip de meleklere üstün kılındığı sihirli anahtar. Kainatın mümkünattan çıkıp varlık sahasına düştüğü yer. Kendisini kendisinden yoğuran mayalayan anlam. Olmasa nasıl akıtır insanoğlu içindeki yaraların irinlerini, nasıl nefes alır yeniden soluğunu kesen acılardan sıyrılıp. Yaradan’ın yorgun gönüllere en güzel armağanı, anlamın sihirli elbisesi. İyi ki “kelimeler”imiz var. İyi ki damıtabiliyoruz sıkışan yüreklerimizin sessizliklerini çığlığa dönüşmeden. Ne güzel nimetsin sen ey kelime!